Πριν από μερικές μέρες πήγα με το Νίκο σε μια συναυλία. Είχαμε κλείσει τα εισιτήρια αρκετό καιρό πριν και σχεδόν το είχα ξεχάσει.. Όταν δυο μέρες πριν  ο Νίκος μου είπε “ δεν πιστεύω να έχεις ξεχάσει τη συναυλία μεθαύριο;”

Να σου πω την αλήθεια την είχα ξεχάσει.. δουλειά, παιδιά, πρωινό ξύπνημα, πολλά πράγματα να κάνω κάθε μέρα και μια συναυλία ήταν σαν να μη χωρούσε στο πρόγραμμα μου. Ο Νίκος ήταν ενθουσιασμένος (ευτυχώς), εγώ πάλι ήθελα… αλλά “πώς θα ξυπνήσω το επόμενο πρωί;” “θα προλάβω να είμαι στην ώρα μου μετά το γραφείο;” , “ποιος θα μείνει με τα παιδιά;”  και πολλές τέτοιες ερωτήσεις που συνήθως με κάνουν να μην κανονίσω κάτι ακόμα κι αν μου φαίνεται ενδιαφέρον.

Τα κανονίσαμε όλα.. άλλωστε ο ενθουσιασμός του Νίκου δεν άφηνε περιθώρια ακύρωσης.

Μέχρι την ώρα που παρκάραμε το αυτοκίνητο δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να είμαι εκεί ή στο σπίτι μου…

Μπαίνουμε στο χώρο της συναυλίας..και όλα αλλάζουν μέσα μου. Δεν είναι εύκολο να περιγράψεις τα συναισθήματα όμως θα προσπαθήσω..Ένιωσα σαν να έχει γυρίσει ο χρόνος πίσω. Ένιωσα σαν να είμαστε μόνο οι δυο μας, όπως παλιά που πηγαίναμε όπου θέλαμε και περνούσαμε καλά χωρίς να σκεφτόμαστε τίποτα. Ήταν η μουσική που μου άρεσε πολύ, ο κόσμος γύρω που διασκέδαζε, το περιβάλλον που ήταν υπέροχο.. ήταν όλα μαζί.. που με έκαναν να διασκεδάσω πολύ, να γελάσω με το Νίκο, να χορέψω. Που μου θύμισαν ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε όλα εκείνα που μας κάνουν να περνάμε καλά μαζί, όλα εκείνα που κάποτε μας ένωναν, μας διασκέδαζαν και μας έκαναν να γελάμε.

Η ανάμνηση εκείνης της βραδιάς ακόμα με κάνει να χαμογελώ..

Αυτό που σας προτείνω είναι να μην ξεχνάτε τη σχέση σας, μην τη θεωρείτε δεδομένη, μην τη βάζετε σε δεύτερη μοίρα. Θυμηθείτε ξανά ό,τι σας έκανε χαρούμενους!!! Θα έχετε ξανά πολλούς λόγους να γελάτε μαζί…