O Eρμής είναι 9 χρονών, πηγαίνει Τετάρτη δημοτικού. Όλα αυτά τα χρονιά δεν συμμετείχα ποτέ ενεργά σε δραστηριότητες της τάξης του. Πάντα πήγαινα στις σχολικές γιορτές, στις παρελάσεις, στις συναντήσεις γονέων, στις καταληκτικές γιορτές. Πάντα όμως σαν θεατής. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήθελα να συμμετέχω ενεργά, ίσως να έφταιγε που η Ίριδα ήταν μωρό και με είχε ακόμα ανάγκη, ίσως γιατί κάποιες φορές είναι τόσο φορτωμένο το πρόγραμμα μου, που δεν χωράει  να αναλάβω κάτι άλλο.

Φέτος λοιπόν, ο Ερμής άλλαξε σχολείο, και σαν πρωτάκι εγώ, πήγα σε όλες τις ομιλίες, σε όλες τις συναντήσεις που είχαμε οι γονείς με τους δασκάλους για να μας εξηγήσουν πως λειτουργεί το καινούριο σχολείο, ποιοι είναι οι στόχοι του, τι ζητάνε από τους μαθητές και τι από εμάς τους γονείς. Τα σημείωνα όλα, ομολογώ ότι ήμουν πολύ καλά προετοιμασμένη για το τι θα χρειαστεί να κάνω την καινούρια σχολική χρονιά. Στο τέλος μιας συνάντησης λοιπόν η δασκάλα μας λέει, “όποιος γονιός θέλει μπορεί να μου στείλει e mail  για να γίνει ο γονιός της τάξης.”  Δεν μπορώ να σας εξηγήσω γιατί αλλά μου φάνηκε υπέροχη ιδέα, και έγινα. Τι κάνει ο γονιός της τάξης;  Είναι εκείνος που θα ενημερώσει τους υπόλοιπους γονείς για τις γιορτές που θα γίνουν στην τάξη, τα Χριστούγεννα και οποιαδήποτε άλλη προγραμματισμένη ημερομηνία. Θα κανονίσει τι φαγητά θα έχουμε στο μπουφέ για τα παιδιά, κάποια δραστηριότητα για να μην βαρεθούν. Το halloween ήταν το πρώτο πάρτι της τάξης, όσο πλησίαζε η ημερομηνία είχα πολύ άγχος, θα τα καταφέρω; θα πάρει πολύ χρόνο; οι υπόλοιποι γονείς θα ανταποκριθούν;  Πώς θα νιώσει ο Ερμής; Πολλά ερωτηματικά, που γρήγορα έφυγαν από το μυαλό μου και ξεκίνησα τη δουλειά. Ήταν απίστευτο το συναίσθημα όταν άρχισα να επικοινωνώ με τους υπόλοιπους γονείς, με βοήθησαν οι περισσότεροι, έστειλαν πολλά γλυκά και φαγητά για το μπουφέ, μια άλλη μαμά μου ζήτησε να το στήσουμε μαζί και έφτιαξε γρίφους και τα παιδιά έπαιξαν κρυμμένο θησαυρό. Το πάρτι είχε επιτυχία, όλοι όσοι ήμασταν εκεί μείναμε πολύ ευχαριστημένοι, μα πιο πολύ τα παιδιά, γέλασαν, έπαιξαν, διασκέδασαν, πήραν δώρα.

Γιατί σας τα λέω όλα αυτά; Γιατί κατάλαβα πόσο όμορφο είναι να συμμετέχεις ενεργά σε δραστηριότητες των παιδιών. Γνωρίζεις καλύτερα τους γονείς των φίλων τους, ξαφνικά από εκεί που δεν ξέρεις κανέναν, κάνεις παρέα με πολλούς από την τάξη, αλλά το πιο σημαντικό, το χαμόγελο του Ερμή, όταν με είδε μέσα στην τάξη του, να μιλάω με τους συμμαθητές του, να τους εξηγώ τους γρίφους και να είμαι εκεί σε κάτι που για εκείνον είναι πολύ σημαντικό. Όσες δεν το έχετε τολμήσει ακόμα κάντε το, θα γεμίσει χαρά και εσάς και το παιδί σας.