Τα αγαπημένα μου Χριστούγεννα, εκείνα που θυμάμαι και με πλημμυρίζει χαρά, ήταν όταν ήμουν 14 χρονών. Εκείνα τα Χριστούγεννα, όπως κάθε τέτοια εποχή, έκανα παρέα στη μαμά μου που μαγείρευε και έκανε τις ετοιμασίες για το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Όλα ακολουθούσαν τη συνηθισμένη, για το σπίτι μας, ιεροτελεστία. Μέχρι που άνοιξα την τηλεόραση και σε κάποιο κανάλι, μόλις είχε αρχίσει η Χριστουγεννιάτικη ιστορία, ξέρεις αυτή η ταινία με τον πλούσιο αλλά πολύ τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ, Που έρχονται στον ύπνο του τρία πνεύματα για να του δείξουν ότι η ζωή του είναι άδεια κι ας έχει τόσα υλικά αγαθά. Και τέλος του μαθαίνουν ότι το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να έχεις ανθρώπους να νοιάζονται αληθινά για σένα, να μοιράζεσαι και να αγαπάς. Αν δεν το έχεις δει, αξίζει τον κόπο.
Αυτή η ταινία λοιπόν άλλαξε και τα δικά μου Χριστούγεννα αφού ήταν η πρώτη φορά που η μαμά μου έκανε διάλειμμα από τις δουλειές της και κάθισε μαζί μου να τη δει. Εκεί στο στολισμένο σπίτι μας, το μεσημέρι, αντί να συζητάμε, να διαφωνούμε και να τρέχουμε να ετοιμάσουμε χαλαρώσαμε για λίγο παρέα.
Θα σου πω αλήθεια, δεν θυμάμαι τι δώρο πήρα εκείνα τα Χριστούγεννα. Αυτό που θυμάμαι είναι πως η αγαπημένη μου ταινία από τότε είναι αυτή. Τόση χαρά μου έδωσαν εκείνες οι δυο ώρες, που μέχρι σήμερα είναι στο κουτάκι με τις πιο αγαπημένες αναμνήσεις μου.
Όσο μεγαλώνω και ειδικά τώρα που έχω παιδιά καταλαβαίνω ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να τους κάνουμε είναι ο χρόνος που έχουμε μόνο για εκείνα, είναι μια ζεστή αγκαλιά στον καναπέ του σπιτιού μας, είναι η αγάπη μας. Καλά είναι τα δώρα και τα υλικά αγαθά αλλά για να συμπληρώνουν τις στιγμές μας. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι τα δικά μας αγαπημένα πρόσωπα.
Καλά Χριστούγεννα
Tags: μαμά, Παιδί, Χριστούγεννα