Τον τελευταίο καιρό η ζωή μας έχει αλλάξει. Όλα έχουν πάρει μια άλλη μορφή, η καθημερινότητα έχει άλλους ρυθμούς. Πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα δεν είναι πια. Ένας ιός ήρθε να μας θυμίσει ότι δεν έχουμε τελικά τον έλεγχο σε όλα, δεν είμαστε υπερήρωες,  δεν μπορούμε να τα βάλουμε όλα σε κουτάκια και να τα χειριζόμαστε όπως εμείς νομίζουμε. 

Όλα εκείνα που έμοιαζαν σημαντικά έγιναν ασήμαντα. Αλήθεια τι σημασιά έχει τι αυτοκίνητο έχεις στο γκαράζ όταν μπορείς να βγεις έξω μόνο περπατώντας; Τι σημασία έχει πόσα ρούχα έχει η ντουλάπα σου όταν η μεγαλύτερη έξοδος είναι η βόλτα στη γειτονιά σου;

Όλον αυτό τον καιρό είδαμε τη ζωή μας να αλλάζει.. Αρχίσαμε να περπατάμε και να κάνουμε ποδήλατο, να απολαμβάνουμε το χρόνο με τον εαυτό μας και την οικογένεια μας. Να καθόμαστε στο μπαλκόνι μας και να πίνουμε ήρεμα  τον καφέ μας. Δεν τρέχουμε πια, έχουμε αρχίσει να ζούμε. 

Τώρα σιγά σιγά επιστρέφουμε στη ρουτίνα μας. Πολλοί από εμάς επιστρέφουμε στη δουλειά μας, τα μεγαλύτερα παιδιά σύντομα θα επιστρέψουν στις σχολικές αίθουσες. Σε αυτή τη φάση είναι σημαντικό να μην αφήσουμε πίσω  τα μεγάλα, σημαντικά ΜΙΚΡΑ που μας φέρνουν την πραγματική χαρά.

Όλη αυτή η περιπέτεια μας θύμισε πόσο σημαντικός είναι ο χρόνος… ο χρόνος με τον εαυτό μας αλλά και τους αγαπημένους μας. Μας έμαθε πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να αγκαλιάσουμε και να δούμε από κοντά αγαπημένα πρόσωπα. Να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα με το σκύλο μας. Να παίξουμε με τα παιδία μας σαν παιδιά.  Πόσο σημαντικό είναι καμιά φορά να μην κάνουμε τίποτα. Πόσο θεραπευτική είναι η ηρεμία. Όλα αυτά και ό,τι άλλο ο καθένας θεωρεί πολύτιμο ας μην τα ξεχάσουμε. Ας τα βάλουμε στην καθημερινότητα μας γιατί τελικά είναι αυτά τα ΜΙΚΡΑ που μας γεμίζουν με πραγματική χαρά.