Πριν μερικές μέρες μαγείρευα στην κουζίνα ενώ τα παιδιά έπαιζαν στο σαλόνι. Μετά το μαγείρεμα κάθισα στο τραπέζι και άρχισα να δουλεύω στον υπολογιστή, καθώς δούλευα κοιτούσα τα παιδιά, ο Ερμής έπαιζε με τη μπάλα του και η Ίριδα με τα πόνι της.

Μου άρεσε πολύ η εικόνα των παιδιών να παίζουν ήσυχα , δεν συμβαίνει συχνά να έχουμε τόση ησυχία στο σπίτι… καταλαβαίνεις… Αυτό που δεν μου άρεσε, ήμουν εγώ. Καθόμουν στον υπολογιστή και έκανα κάτι που θα μπορούσε να γίνει  κάποια άλλη στιγμή αντί να κάνω κάτι μαζί τους.

Έκλεισα τον υπολογιστή, πήγα κοντά στα παιδιά και τα ρώτησα “θέλετε να φτιάξουμε μπισκότα;” Τα παιδιά μου αγαπούν τη ζαχαροπλαστική, είναι οι καλύτεροι  βοηθοί. Ενθουσιάστηκαν και οι δυο με την ιδέα και τα υλικά βγήκαν από τα ντουλάπια. Ενώ συνεργαζόμασταν και βάζαμε προσεκτικά τα υλικά για να μας βγει η συνταγή, γελούσαμε, λέγαμε αστεία, τραγουδούσαμε. Ανάμεσα σε αλεύρι, ζάχαρη και κανέλα εμείς περνούσαμε υπέροχα δημιουργώντας.

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα, ακόμα μια φορά, ότι τα παιδιά χαίρονται να κάνουν πράγματα μαζί μας και εμείς όταν είμαστε μαζί τους ξεχνάμε τα πάντα και γινόμαστε παιδιά.

Τελικά, αρκεί να αφήσουμε στην άκρη κινητά και υπολογιστές, να έχουμε λίγη φαντασία και οι στιγμές με τα παιδιά μας μπορούν να γίνουν υπέροχες.