O ρόλος της μαμάς, είναι ένας ρόλος που μας γεμίζει χαρά, συγκίνηση, περηφάνια. Με τα παιδιά μας περνάμε καλά, τα αγαπάμε πολύ και αυτό είναι κάτι αδιαπραγμάτευτο. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί μας είναι ¨δύσκoλο”; Πώς μπορούμε να έχουμε μια ήσυχη καθημερινότητα με ένα ζωηρό παιδί;

Ο Ερμής ήταν ένα ήσυχο μωρό, όσο μεγάλωνε όμως εγώ και ο μπαμπάς του καταλαβαίναμε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα δύσκολο παιδί. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανε επικίνδυνα πράγματα, αλλά ήταν ένα πολύ επίμονο παιδί. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να συνεργαστούμε μαζί του, και αυτό γιατί είχε μια αντίδραση για ότι κι αν λέγαμε. “Ερμή θα πάμε στο πάρκο”. Έκλαιγε και φώναζε γιατί δεν ήθελε να πάει. Τελικά πηγαίναμε. Δεν μπορώ με λόγια να σας περιγράψω τι συνέβαινε όταν έρχονταν η ώρα να φύγουμε, η ένταση ήταν τόσο μεγάλη που δεν θέλω να τη θυμάμαι. Τα ίδια συνέβαιναν για να κάνει μπάνιο, να κοιμηθεί και γενικότερα υπήρχε ένταση κάθε φορά που διαφωνούσε με κάτι. Στο σπίτι μας δεν υπήρχε ησυχία. Κάθε βράδυ με το Νίκο συζητούσαμε για την αντιμετώπιση αυτού του θέματος. Φυσικά είχαμε πάρει αποφάσεις, είχαμε θέσει τα όρια μας, είχαμε τους κανόνες του σπιτιού και τους τηρούσαμε ευλαβικά. Όμως για αρκετό καιρό όλες μας οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Το κάστρο ¨Ερμής” ήταν αδύνατο να πέσει.

Έκανα ότι μπορούσα για να κάνω κάθε δραστηριότητα ευχάριστη, ώστε να μειώσω όσο μπορούσα τις εντάσεις. Είχα βρει κόλπα, σταμάτησα να λέω “θα πάμε στο πάρκο”, ξεκινούσα αλλιώς, “Ερμή έλα να διαλέξεις ρουχάκια… και για πες, με τι θες να πάμε στο πάρκο με το καρότσι ή το ποδηλατάκι..” Έτσι όλα κυλούσαν λίγο πιο ήρεμα. Όταν επέλεγε κάτι ήταν ήρεμος. Αυτό που νιώθω ότι με βοηθούσε πολύ ήταν ότι ήμουν πάντα πιστή στα όρια και του κανόνες, ποτέ δεν λύγισα, ποτέ δεν έκανα πίσω. Και πιστέψτε με αυτά που ζούσα δεν ήταν εύκολα. Πολλές φορές βγήκα στο μπαλκόνι κλαίγοντας, χωρίς το παιδί να με βλέπει, για να ηρεμήσω. Τι έκανα; Δεν ήταν εύκολο αλλά τηρούσα πάντα ότι έλεγα, με κάθε κόστος. Όταν ένιωθα ότι λόγω κούρασης ή διάθεσης δεν μπορούσα να τηρήσω το “όχι” έλεγα ¨ναι¨. Δεν έγινε και τίποτα αν φάει μια καραμέλα παραπάνω. Του έδινα πάντα επιλογές. “Θες το ποδήλατο ή το καρότσι;” Toυ εξηγούσα το πρόγραμμα, ¨ θα πάμε στο πάρκο και όταν θα σου πω θα φύγουμε, θα πάμε σπίτι να φάμε με το μπαμπά και να συνεχίσουμε το παιχνίδι εκεί”.

Σήμερα ο Ερμής είναι 9 χρονών, αρκετά χρόνια τώρα περνάμε τέλεια μαζί του. Είναι ένα παιδί που ξέρει το προγράμματα του, έχει μάθει να συζητάει τι τον απασχολεί και τι σκέφτεται. Συνεργάζεται τέλεια με τους δασκάλους στο σχολείο, με τους φίλους του και με εμάς. Όσο για τις εντάσεις έχουν τελειώσει. Δεν υπάρχουν στο σπίτι μας!!!

Τα ζωηρά παιδιά χαρακτηρίζονται από μεγάλη ένταση, αντίληψη, ευαισθησία και επιμονή. Μερικοί τρόποι για να τα βοηθήσουμε να μειώσουν την ένταση τους:

1. Να είμαστε ξεκάθαροι και συνεπείς. Τα παιδιά χρειάζονται όρια και κανόνες.

2. Προσπαθούμε να τα ηρεμήσουμε. Όταν δούμε ότι η ένταση αρχίζει βρίσκουμε μια δραστηριότητα που τα ηρεμεί.

3. Επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά. Κάθε φορά που προσπαθεί ή καταφέρνει κάτι, το επιβραβεύουμε.

4. Ουδέτερος τρόπος αντιμετώπισης. Η δική μας ένταση θα αυξήσει τη δική του.

5. Να μην βάζουμε ταμπέλες. Εστιάζουμε στα θετικά χαρακτηριστικά, σύντομα το παιδί θα μάθει να συμπεριφέρεται σωστά.