Χθες έκανα ένα διάλειμμα από τη δουλειά και από το διάβασμα για το μεταπτυχιακό, πηγαίνοντας μια βόλτα στη γειτονιά μου, μαζί μου ήρθε η επτάχρονη κόρη μου. 

Η βόλτα μας άρχισε χαλαρά, με συζητήσεις για το σχολείο και τους φίλους της που τόσο της λείπουν και για το πόσο την χαλαρώνει να ακούει τα πουλάκια  όταν περπατάει. Σύντομα τη συζήτηση μας διέκοψε η ερώτηση της: “ μαμά μπορώ να τρέξω;” πριν προλάβω να απαντήσω “ φυσικά” η μικρή μου έτρεχε στα στενά. Περπατώντας εγώ, τρέχοντας η Ίριδα φτάσαμε σε μια μικρή πλατεία, εκεί ήταν ένα αγοράκι με τη μαμά του, ήταν ακίνητο και κάτι παρατηρούσε, αμέσως μόλις είδε την Ίριδα έτρεξε προς το μέρος της και χωρίς να μιλήσουν, χωρίς να γνωρίζονται από παλιά, χωρίς να έχουν ίδια ηλικία άρχισαν να παίζουν κυνηγητό. 

Καθώς τα κοιτούσα να επικοινωνούν παίζοντας, σκέφτηκα πόσα πολλά λείπουν στα παιδιά μας. Έχουν χάσει όλο αυτό τον καιρό όλα όσα θεωρούνται απαραίτητα και αυτονόητα για την παιδική ηλικία. Μια βόλτα στην παιδική χαρά με φίλους, να τρέξουν στη γειτονιά τους, να συμμετέχουν στα αθλήματα που τόσο αγαπούν, να μιλάνε με τους φίλους πριν το μάθημα χορού, να πηγαίνουν σχολείο και εκεί να χτίζουν τις παρέες τους, να φτιάχνουν ιστορίες στα διαλείμματα, να διαφωνούν, να γελάνε δυνατά. Αυτό που πραγματικά λείπει στα παιδιά μας είναι η κοινωνική τους ζωή.

Ο χώρος του σπιτιού τους, που είναι για παιχνίδι και χαλάρωση, έχει γίνει η σχολική τους αίθουσα, υπολογιστής στο γραφείο, σημειώσεις παντού. Οι γονείς έχουμε γίνει δάσκαλοι, έναν ρόλο που δεν ξέρουμε και νιώθω ότι δεν πρέπει να έχουμε. 

Παρατηρώ όλο αυτό το χρόνο τα παιδιά μου, τα παιδιά μας, και πραγματικά νιώθω ότι είναι οι μικροί μας ήρωες. Έχουν χάσει τόσα κι όμως συνεχίζουν να βρίσκουν τη χαρά στα μικρά. 

Από την πλευρά μας ας προσπαθήσουμε  να κατανοήσουμε αυτό που νιώθουν, ένα “ σε καταλαβαίνω” και μια αγκαλιά, όταν χάνουν τον έλεγχο γιατί τα συναισθήματα είναι μεγαλύτερα από εκείνα που μπορούν να εκφράσουν θα τα ηρεμούσε πραγματικά.  Ας τα βοηθήσουμε να εκφραστούν δίνοντας τους χρόνο για δημιουργικό παιχνίδι, πηγαίνοντας τα μια βόλτα στη γειτονιά κι αν μια μέρα τα μαθήματα μείνουν πίσω δεν πειράζει. Τα παιδιά μας σε αυτή τη δύσκολη περίοδο μας μαθαίνουν τι σημαίνει αισιοδοξία κι ανθεκτικότητα. Ας πάρουμε το μάθημα από εκείνα κι ας τους δώσουμε ένα παραπάνω χαμόγελο, το αξίζουν.