Πολλές φορές γίνεται δύσκολα αντιληπτή η λεπτή διαχωριστική γραμμή που χωρίζει εμάς από τους άλλους. Αυτή η γραμμή που διαχωρίζει τον αληθινό, αυθεντικό μας εαυτό από το ρόλο που εξυπηρετούμε για να είναι χαρούμενοι οι σημαντικοί άλλοι, για να είμαστε τα καλά παιδιά.

Πόσα όμως μπορώ να προσφέρω στον εαυτό μου και στους γύρω μου όταν κρύβομαι πίσω από ρόλους και μάσκες που μπορεί να μη μου ταιριάζουν απλά επειδή κάπου άκουσα ότι είναι καλύτερα έτσι; Και τελικά πόσο χαρούμενος μπορώ να είμαι όταν δεν μπορώ να εκφράσω και να ικανοποιήσω τις πραγματικές ανάγκες μου; Όταν δεν μπορώ να εκφράσω τα πραγματικά μου χαρίσματα, ταλέντα και συναισθήματα; Όταν δεν μπορώ να είμαι ειλικρινής με τον ίδιο μου τον εαυτό;

Τον τελευταίο καιρό βλέπουμε αθλητές να εγκαταλείπουν σημαντικές διοργανώσεις για λόγους ψυχικής υγείας, πόσο θάρρος και αυθεντικότητα χρειάζεται μια τέτοια παραδοχή; Πόση απελευθέρωση νιώθει ο άνθρωπος όταν δεν πρέπει να εξυπηρετήσει τα πρέπει και τα θέλω όσων περιμένουν κάτι από εκείνον αλλά βάζει προτεραιότητα την ψυχική του υγεία, την ηρεμία του; Την ανάγκη του να ακούσει τον εαυτό του και όχι όλες εκείνες τις φωνές που φωνάζουν κατάφερε περισσότερα για να γίνεις πιο συμπαθής, πιο σημαντικός, πιο πλούσιος, πιο….

Θέλει δύναμη ψυχής η αυθεντικότητα, δεν είναι πάντα εύκολο να βγάλεις τη μάσκα και να δείξεις ποιος πραγματικά είναι από κάτω. Θέλει θάρρος, προσπάθεια, επιμονή και αυτογνωσία. Όμως όταν φτάσουμε εκεί , είμαστε όσο πιο κοντά γίνεται στον πραγματικό μας εαυτό , μπορούμε να δώσουμε γιατί ξέρουμε πραγματικά τι έχουμε, είμαστε γενναιόδωροι με τον εαυτό μας και κατ΄ επέκταση με τους άλλους , σταματάμε την αυτοκριτική και την αυτολογοκρισία συνδεόμαστε καλύτερα με τον εαυτό και με τους γύρω μας. Διεκδικούμε αυτό που μας ταιριάζει και μας αξίζει γιατί πια το ξέρουμε..

Η απομάκρυνση από τον αληθινό μας εαυτό είναι γεμάτη άγχος, ανασφάλεια και θλίψη. Όσο πιο αυθεντικά ζούμε τόσο πιο κοντά είμαστε σε μια χαρούμενη καθημερινότητα.