Δεν θυμάμαι ακριβώς το προϊόν. Ίσως ήταν σοκολάτα, γιαούρτι, καφές, αναψυκτικό; Δεν έχει και τόση σημασία τελικά. Αυτό που έχει μείνει μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια είναι η ατάκα:

«Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις».

Μου είχε κάνει εντύπωση τότε, που και που το επαναλάμβανα μέσα στο κεφάλι μου.  Ήταν μια φάση  της ζωής  μου που όλα έμοιαζαν στάσιμα, ήμουν μέσα σε μια ρουτίνα που με είχε αποσυντονίσει. Το ξυπνητήρι χτυπούσε, αλλά εγώ ένιωθα σαν να κοιμόμουν όρθια. Έκανα όσα «έπρεπε», αλλά είχα χάσει την αίσθηση του γιατί.

Και κάπου εκεί, αυτή η απλή φράση με τσίγκλησε:«Κι αν εγώ είμαι αυτή που διαλέγει τη γεύση; Αν δεν είναι τα γεγονότα που καθορίζουν την εμπειρία μου, αλλά ο τρόπος που εγώ τα αγγίζω;»

Και με αυτή τη σκέψη το βλέμμα μετατοπίστηκε…Σιγά σιγά άρχισα να παρατηρώ: όταν εστιάζω σε αυτό που πάει καλά – όσο μικρό κι αν είναι – νιώθω πιο ανάλαφρη. Όταν επιλέγω να δω το φως πίσω από τη σκιά, δεν σημαίνει ότι αρνούμαι τη δυσκολία, αλλά ότι δεν την αφήνω να με καθορίσει.

Κι εκεί άρχισε η πρακτική μου με την ευγνωμοσύνη. Όχι σαν μια υποχρεωτική λίστα «να λέω κι ένα ευχαριστώ για τα βασικά», αλλά σαν μια πράξη επιστροφής στον εαυτό μου.

Έγραφα μικρά πράγματα, όπως το μήνυμα μιας φίλης που ήρθε την κατάλληλη στιγμή, το σώμα μου που αντέχει, παλεύει, στηρίζει. Τον άνθρωπο στο γραφείο μου που άκουσε πραγματικά τον εαυτό του και βούρκωσε.

Κι όσο πιο πολύ παρατηρούσα, τόσο πιο πολύ εγκαθιστούσα τον εαυτό μου στο πεδίο που ήθελα να ζω: όχι στη βιασύνη, στην πίεση και στο “πρέπει”, αλλά στην παρουσία, την αποδοχή και την αληθινή σύνδεση. Εκεί ήθελα να βρίσκομαι…

Δεν είμαι πάντα εκεί – ας είμαστε ειλικρινείς. Υπάρχουν μέρες που ξεχνιέμαι, μέρες που παρασύρομαι από θορύβους ή απαιτήσεις. Αλλά ξέρω πια τον δρόμο της επιστροφής.

Και αυτός ο δρόμος περνάει πάντα από την πρόθεση, πού θέλω να βρεθώ; Σε ποιο πεδίο θέλω να σταθώ; Ποια γεύση θέλω να δώσω στη σημερινή μου εμπειρία; Κι έτσι, κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να φεύγει από την καρδιά, τον φέρνω πίσω με ένα μικρό «ευχαριστώ».

Ένα «ναι» σε ό,τι με θρέφει.Ένα «όχι» σε ό,τι με τραβάει μακριά από μένα.Γιατί τελικά…η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις.Κι εγώ επιλέγω να της δίνω την πιο αληθινή και ζωντανή  γεύση που μπορώ.