Το σπίτι ήταν στολισμένο από νωρίς. Το δέντρο φωτεινό, τα δώρα τακτοποιημένα προσεκτικά από κάτω.Όλα είχαν βρει τη θέση τους… σχεδόν όλα.

Υπήρχε ένα δώρο που έμενε πάντα τελευταίο. Όχι επειδή ξεχάστηκε, αλλά επειδή κανείς δεν είχε μάθει να το πλησιάζει με την ίδια φροντίδα.

Η χρονιά είχε αφήσει ίχνη, στις κινήσεις, στις αντοχές. Σε όλα όσα συνεχίστηκαν χωρίς παύση, χωρίς ανάσα. Σε όλες τις φορές που η φροντίδα μετατέθηκε για αργότερα.

Ώσπου δημιουργήθηκε χώρος…Όχι για εξηγήσεις αλλά για επαφή. Μια στιγμή όπου η προσοχή επιστρέφει, αυτό που υπάρχει αναγνωρίζεται χωρίς να πιεστεί να αλλάξει.

 Και ναι, η επίγνωση δεν φέρνει πάντα λύσεις αλλά φέρνει παρουσία.  Μέσα σε αυτή την παρουσία, κάτι σταθεροποιείται. Όχι ως δύναμη, αλλά ως δυνατότητα να συνεχίζεται η πορεία χωρίς να χάνεται η επαφή.

Το σώμα συμμετέχει πρώτο, μια ανάσα που βαθαίνει. Ένας ρυθμός που ησυχάζει. Ένα «είμαι εδώ» που δεν χρειάζεται επιβεβαίωση.

Το δώρο δεν υπόσχεται μεταμόρφωση, υπόσχεται κατεύθυνση. Να μην μένει η φροντίδα τελευταία. Να υπάρχει χώρος για καλοσύνη, ακόμη και μέσα στην προσπάθεια.

Να συνεχίζεται η διαδρομή από ένα πιο αληθινό σημείο.

Ίσως αυτά τα Χριστούγεννα, το δώρο να μην μείνει απλώς κοντά. Ίσως να δοκιμαστεί σε μια ανάσα, σε μια μικρή παύση, σε έναν πιο ήπιο τρόπο να συνεχίζεται η μέρα.

Γιατί η φροντίδα δεν χρειάζεται να είναι τέλεια, αρκεί να είναι εκεί…Αρκεί να είναι διαθέσιμη.

✨ Καλά Χριστούγεννα.

Με παρουσία. Με ανθεκτικότητα. Με καλοσύνη.