Πρόσφατα συζητούσα για το πόσο μου αρέσουν τα happy ends. Πόσο αγαπώ τις ιστορίες που τελειώνουν καλά… όμορφα.

 Πολλές φορές προσπαθώ να εξηγήσω τι εννοώ· δεν είναι παραμύθι, δεν είναι το «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Είναι κάτι πιο βαθύ.

Για μένα, το πραγματικό “happily ever after” δεν είναι απαραίτητα μια σχέση. Δεν είναι η στιγμή που όλα μπαίνουν σε τάξη επειδή βρήκαμε το «άλλο μας μισό», άλλωστε πάντα πίστευα ότι δύο ολόκληρα κάνουν μια όμορφη σχέση, δεν πίστεψα, ποτέ, ότι λειτουργούν  τα μισά. 

Ίσως, λοιπόν, να είναι μια διαφορετική μορφή επανασύνδεσης. Μια επανασύνδεση όχι με κάποιον άλλον, αλλά με τον εαυτό μας. Με το ποιοι γίναμε στην πορεία. Με όσα αντέξαμε και μας διαμόρφωσαν. Με το πώς μάθαμε να αγαπάμε, πρώτα εμάς.

Και βέβαια, δεν θεωρώ καθόλου «λίγο» το να υπάρχει μια όμορφη, υγιής σχέση στη ζωή μας. Αντίθετα, είναι πολύτιμη και δίνει νόημα, χαρά, στήριξη. Όμως πολλές φορές χάνουμε τον δρόμο μας όταν την κάνουμε αυτοσκοπό όταν μετράμε την αξία μας μόνο μέσα από αυτό.

Αυτή η σχέση με τον εαυτό μας είναι που μπορεί να μας δώσει αληθινή πληρότητα. Όταν καταφέρουμε να κοιτάξουμε μέσα μας και να πούμε: “ναι, είμαι εδώ, με όλες τις πληγές και τα χαμόγελά μου, και επιλέγω να με αγαπώ”.

Κι ίσως, τελικά, η πιο ρομαντική ιστορία να μην είναι εκείνη που περιμένουμε να μας συμβεί, αλλά εκείνη που γράφουμε μόνοι μας. Κάθε μέρα. Όχι περιμένοντας. Αλλά επιλέγοντας. ✨