Ζούμε σε μια εποχή που όλα κινούνται γρήγορα. Οι μέρες μας γεμίζουν από λίστες υποχρεώσεων, προθεσμίες, ειδοποιήσεις, συναντήσεις, δουλειές που δεν τελειώνουν ποτέ. Ο κόσμος γύρω μας είναι γεμάτος ήχους, εικόνες και απαιτήσεις. Τόσο πολύς θόρυβος μάς περιβάλλει, που συχνά δεν μπορούμε να ακούσουμε ούτε τις ίδιες μας τις σκέψεις.

Oι σκέψεις που κάνουν πραγματικά τη διαφορά δεν είναι αυτές που μας υπενθυμίζουν τι «πρέπει» να κάνουμε, τι έχουμε να τσεκάρουμε από τη λίστα της ημέρας, της εβδομάδας ή του μήνα. Αυτές είναι οι «επιφανειακές» σκέψεις, απαραίτητες για να λειτουργούμε, αλλά όχι αρκετές για να μας συνδέσουν με τον εαυτό μας.

Η αληθινή μας σκέψη βρίσκεται πιο βαθιά. Είναι η φωνή που δεν φωνάζει, η φωνή που ψιθυρίζει. Είναι εκείνη που περιμένει υπομονετικά, κάτω από τον συνεχή θόρυβο της καθημερινότητας, να της δώσουμε χώρο για να ακουστεί. Είναι η φωνή της ψυχής μας.

 Για να την συναντήσουμε, χρειάζεται κάτι απλό αλλά καθόλου εύκολο: να σωπάσουμε.

Όταν σταματήσουμε να ακούμε τον εξωτερικό θόρυβο, τις φωνές των άλλων, τα πρέπει, τις ειδοποιήσεις, τότε αρχίζουμε να ακούμε κάτι άλλο: τον εσωτερικό μας κόσμο. Στις στιγμές της σιωπής αναδύεται η διαίσθηση, η έμπνευση, η αλήθεια μας. Εκεί βρίσκουμε καθαρότητα και κατεύθυνση.

Δεν χρειάζεται να είναι ώρες διαλογισμού ή απομόνωσης. Αρκούν μικρές «νησίδες σιωπής» μέσα στη μέρα μας:

• λίγα λεπτά χωρίς κινητό,
• μια βόλτα χωρίς μουσική στα ακουστικά,
• το να σταθούμε μπροστά σε ένα παράθυρο και να πάρουμε τρεις βαθιές ανάσες,
• το να πιούμε έναν καφέ χωρίς περισπασμούς, απλώς παρατηρώντας το παρόν.

Αυτές οι μικρές στιγμές αρκούν για να χαμηλώσει ο θόρυβος και να δυναμώσει η φωνή μέσα μας.

Όταν ο εξωτερικός κόσμος σωπάσει, ο εσωτερικός κόσμος αρχίζει να μιλάει. Και τότε, αυτό που ακούμε δεν είναι μόνο σκέψεις, είναι η ψυχή μας που μας καθοδηγεί.