Κάθε χρόνο, από τότε που ήμουν φοιτήτρια, στολίζω το σπίτι το δεύτερο Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, αλλά ακόμα θυμάμαι τα σχόλια όσων έμπαιναν στο σπίτι μου. “Είναι πολύ νωρίς”…, “θα τα βαρεθείς όλα αυτά μέχρι να έρθουν τα Χριστούγεννα”.. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν τα βαρέθηκα!!

Τώρα που έχω παιδιά παρατηρώ ότι κι εκείνα αλλάζουν διάθεση όταν το σπίτι μας φοράει τα γιορτινά του. Όλο το κλίμα των Χριστουγέννων τα κάνει να σκέφτονται αλλιώς. Είναι πιο ήρεμα και τραγουδάνε περισσότερο.  Σκέφτονται από νωρίς να γράψουν γράμμα στον Άγιο Βασίλη να ζητήσουν τα δώρα τους. Όμως έχουν πολύ ωραίες και προτότυπες ιδέες για το τι δώρο θα του πάρουν κι εκείνα.  (Nαι καλά κατάλαβες, του Άγιου Βασίλη). Σκέφτονται τι δώρα θα πάρουν στους φίλους τους.  Ξεκαθαρίζουμε μαζί τα ρούχα και τα παιχνίδια τους για να δώσουμε όσα είναι ακόμα καινούρια σε παιδάκια που τα χρειάζονται.

Ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός πάντα μου προκαλούσε χαρά και ηρεμία. Όλα αυτά τα αναμένα  λαμπάκια που φωτίζουν το σκοτάδι με γεμίζουν αισιοδοξία. Ίσως γι’αυτό να θέλω να τα βλέπω όσο περισσότερο γίνεται. Όλο αυτό το γιορτινό κλίμα μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, την εποχή που κι εγώ κοιτούσα τον ουρανό περιμένοντας να δω το έλκηθρο να πετάει. Μου θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε, να νοιαζόμαστε και να προσφέρουμε… όλο το χρόνο. Ίσως τελικά όλες αυτές οι μπάλες, τα ξύλινα παιχνίδια, τα στρατιωτάκια, τα καρουζέλ, η χρυσόσκονη να φτιάχνουν κάθε χρόνο το δικό μου παραμύθι. Ένα παραμύθι γεμάτο αγάπη, ελπίδα κι αγαπημένα πρόσωπα.